Hello Mister! – Sulawesi

‘Hello Mister!’. Als je in Sulawesi (Celebes) als toerist over straat loopt word je continue op deze manier begroet, ook als vrouw. Niet opdringerig en altijd met een glimlach zoals eigenlijk overal in Indonesië. De meeste inwoners van Sulawesi (kinderen, volwassenen, mannen, vrouwen, moslims, christenen: iedereen) kennen alleen deze twee Engelse woorden en gebruiken ze graag.

Veel meer dan op Java vinden mensen het speciaal om een blanke te zien, en we staan dan ook vaak op de foto. Het voelt wel vreemd om als een soort blanke trofee op de foto te gaan, maar het lijkt erop dat we er mensen blij mee maakten.

Duikersparadijs Sulawesi

Alleen in het noorden van Sulawesi zijn er al drie plaatsen waar je goed kunt duiken en dan zullen we het over de rest van het eiland niet hebben. Met onze lifestyle verandering nog in het achterhoofd hadden we besloten het bij één plek in het noorden en één in het zuiden te houden. In het noorden werd dat het eiland Bunaken en in het zuiden Bira.

Op Bunaken zijn wél veel resorts, maar echt ontwikkeld kun je het niet noemen. Wegen zijn er niet echt, internet is er amper en de stroom valt regelmatig uit. We zaten hier met een gezellige groep mensen op een resort en hebben een heerlijke start van onze trip in Sulawesi gehad. Alle maaltijden waren inbegrepen en werden tegelijkertijd aan een lange tafel genuttigd en dat kwam de sfeer ten goede. Hanneke heeft hier tijdens een feestje nog hond gegeten trouwens (oeps), maar dat geheel terzijde.

In Bira, ook wel “the sharkiest point in Indonesia”, hebben we onze Sulawesi-trip in stijl afgesloten. Fantastische duiken, heldere zee, wit strand, mooie bungalows en restaurants die uitkijken over de zee. Het is heerlijk rustig op het strand en we doken vaak alleen met onze gids (of met één iemand anders). Echt een paradijsje. De duiken hier zijn onze favoriete tot nu toe. Veel vissen, haaien en ook andere enge beesten zoals zee-cobra’s.

(H)eerlijk eten?

In het noorden van Sulawesi eten ze alles met vier poten, behalve stoelen en tafels (niet onze grap). Op de markt in Tomohon lagen onder andere: ratten, vleermuizen, katten, honden en pythons. Ergens anders spraken we een schrijfster van National Geographic Magazine die met een jager had gesproken die een aap in zijn vriezer had liggen. Schijnt een delicatesse te zijn (en een bedreigde diersoort). Je moet er van houden. Overigens hebben wij, behalve Hanneke’s avontuurtje met de hond, ons niet gewaagd aan deze lekkernijen.

Bountyparadijs Togian eilanden

Stel je voor: geen internet, bijna geen telefoonnetwerk, alleen ’s avonds stroom als het aggregaat draait, zoet water dat op een half uur varen met de boot moet worden gehaald, snorkelen met niet-prikkende kwallen, verlaten witte strandjes met palmbomen en hangmatten en elke dag twee maaltijden met vers gevangen vis. Dat zijn de Togian eilanden. Het is alleen niet zo gemakkelijk om er te komen. Er is geen vliegveld en de boot is tergend langzaam, 12 uur in ons geval, maar het was absoluut de moeite waard!

De dodencultuur in Tana Toraja

Tana Toraja – een regio in centraal-Sulawesi – is grotendeels christelijk (geworden door Nederlandse missionarissen in de 20^ste eeuw). De bloederige begrafenisceremonies van vóór deze tijd zijn berucht en zijn nog steeds een belangrijk onderdeel van de cultuur. Bloederig? Bij een begrafenis van iemand uit de hogere klasse moeten minimaal 24 buffels worden geslacht, en dan gaan er ook nog flink wat varkens aan die als cadeau worden meegebracht.

Verdere zijn er in Toraja babygraven in bomen, rotsgraven en graven in grotten waarbij Tau-Tau (poppen) de wacht houden op het balkon. Gezellig boel daar? Eigenlijk wel. De mensen in Toraja zijn zo mogelijk nog vriendelijker dan in de rest van Indonesië, het landschap is prachtig en de koffie de beste van Indonesië.

Reizen in Sulawesi is nét even anders

Levensgevaarlijke ritjes met een rokende, bellende en tegelijkertijd continue inhalende chauffeur, twaalf uur op een nachtboot met kakkerlakken en een vies matrasje op de grond (business class), achterin een pickup met de backpacks bovenop een ton met de verse visvangst van die nacht, als een sardientje in een blikje zweten in veel te krappe bussen, twee dagen in een auto met een net getrouwd Nederlands stel en een praatzieke chauffeur: het reizen in Sulawesi gaat traag, maar je maakt een hoop mee en het is goed voor je Bahasa.

Owja en verder hebben we ook nog:

• Een visumrun naar Singapore gemaakt. Toch wel enigszins aparte stadstaat waar geen grassprietje verkeerd staat. Ze hebben wel lekker geairconditionde shopping malls en geweldige foodcourts.
• Spookdiertjes (kleine aapjes die alleen hier en op de Filipijnen voorkomen), zwarte makaken en een neushoornvogel gezien in Tangkoko National Park.
• Flink wat woordjes Bahasa Indonesia geleerd.
• Een aanval van een triggerfish met territoriumdrift overleefd (Hanneke).
• Elke dag weer om extra sambal gevraagd (Niek). Ze durven blanken echt niets pittigs te geven.
• Hanneke’s dertigste verjaardag gevierd op de enige écht regenachtige dag die we hebben gehad in Sulawesi.
• Dankzij onze gids op YouTube gezien hoe de lichamen van overledenen uit de graven worden gehaald om hen nieuwe kleding aan te doen (wordt om de paar jaar gedaan, tot er na 10 jaar echt geen lichaam meer over is om dit bij te doen).
• Gesproken (in het Nederlands) met de Indonesische eigenaar van een hotel die erg trots was dat zijn zoons op de Nederlandse medische scholen op Java hadden gestudeerd. Één van zijn zoons had nu een studiebeurs gekregen om in het buitenland te gaan werken. Hij kon kiezen tussen Melbourne, Osaka en Eindhoven. Jullie snappen wel waar zijn voorkeur naar uitging..

Conclusie: Sulawesi was top! En we zijn heel blij dat we ernaartoe zijn gegaan om nog wat meer van Indonesië mee te krijgen.

Hier weer een lading nieuwe foto’s op FLICKR.

Voor regelmatigere updates zie: Twitter Hanneke | Twitter Niek | Instagram Hanneke | Instagram Niek.

Selamat Jalan,

Hanneke en Niek