Op de laatste dag van het jaar mijn favoriete albums van dit jaar. Vorig jaar was “een prima jaartje“, maar 2019 was 1 van de betere jaren sinds ik mijn lijstjes bijhoudt. Een briljante Nick Cave, een soloplaat van Brittany Howard die beter is dan al haar Alabama Shakes werk en zo kan ik nog wel even doorgaan.
De 10 albums die ik in 2019 meer dan de moeite waard vond:
1. Aldous Harding – Designer
Voor dit jaar had ik nooit van Aldous Harding gehoord maar deze plaat was direct raak. Luister ‘The Barrel’ en begrijp wat ik bedoel.
2. Nick Cave & the Bad Seeds – Ghosteen
Nick Cave is inmiddels 62 jaar oud maar hij lijkt nog steeds beter te worden. Na 4 weken kom je er achter dat er geen drum op de plaat voorkomt.
3. Brittany Howard – Jaime
Experimenteler dan het werk met Alabama Shakes en dat bevalt wel. Haar stem is écht zo goed als op de platen heb ik al eens mogen ervaren. Luister ‘Short and Sweet’.
4. Fontaines D.C. – Dogrel
Heerlijke punkplaat met Joy Division invloeden. Luister ‘Hurricane Laughter’.
5. Michael Kiwanuka – Kiwanuka
Ik had niet gedacht dat ik ooit nog eens Michael Kiwanuka in deze lijstjes zou opnemen, maar ik had het dus weer eens fout. Warm bad.
6. J.S. Ondara – Tales of America
Debuutalbum. Best wel een hele goede stem. Luister ‘American Dream’.
7. Mozes and the Firstborn – Dadcore
De laatste keer dat ik hier mijn Eindhovense chauvinisme aan de dag kan leggen. Ze stoppen ermee met een goede plaat en dito afscheidsconcert in de Effenaar afgelopen zaterdag.
8. Amyl and the Sniffers – Amyl and the Sniffers
Lekker ongecompliceerde punk uit Australië. Zin om tegen dingen aan te schoppen. Helaas op All Points East niet naartoe gegaan. Eeuwig spijt.
9. Balthazar – Fever
Altijd een zwak gehad voor deze zuiderburen.
10. Fat White Family – Serfs Up!
De tweede plaat was niet te doen, maar dit derde album gelukkig weer een stuk beter. Live op All Points East top.
Geef een reactie