Ok, ok, ik kan het nu wel toegeven. Ik was geblesseerd toen we begin mei 2016 voor een reis vertrokken die naar later bleek 7,5 maand ging duren. Ik had in de voorbereiding naar de marathon van Amsterdam de grens opgezocht en mijn lichaam (in dit geval mijn voeten) vond dat ik er overheen was gegaan.
Uiteraard gaf ik dat op dit moment niet toe. Rust zou ik wel nemen als we op reis waren. Ik moest namelijk nog een aantal pr’s lopen voordat we vertrokken. Bijvoorbeeld op de halve marathon. Dat lukte ook (1.12.00 in Venlo) maar het was op het tandvlees en het voelde niet zo lekker als pr’s normaal voelen.
Loopschoenen in de backpack
De loopschoenen gingen mee, maar in 7,5 maand reizen zijn ze er misschien een keer of 10 uitgekomen om gebruikt te worden waar ze voor zijn: hardlopen. Ik sla normaal geen training over, toch kan ik niet zeggen dat ik hardlopen mistte. Het was fijn om even helemaal niet te hoeven trainen, geen tijden te hoeven lopen en geen wekelijkse kilometrages te hoeven halen. Die verplichtingen leg je jezelf (onbewust) op, maar dat zijn de ergste verplichtingen.
Met de reis die geen vastgestelde einddatum had en de blessure die rust nodig had werd dat nu een stuk gemakkelijker.
Natuurlijk waren er momenten dat de situatie te ideaal was om niet te lopen. Over de Harbour Bridge en rond het Opera House in Sydney, op onderstaande foto lang Lake Taupo in Nieuw-Zeeland en aan het einde van de reis op de Malecón van Havana.
Terug naar het normale leven
Op het moment dat we de ticket terug hadden geboekt begon het al snel te kriebelen. Met het uitzicht op een vaste verblijfplaats en ideale loopomstandigheden zoals we die in Nederland hebben, kwam de vraag op: wil je nog gaan proberen om pr’s te lopen? De eerste loopjes werden al voor terugkomst afgewerkt.
Voordat ik in mijn oude patroon zou vervallen had ik me een aantal dingen voorgenomen. Voorlopig geen doelen stellen, genieten van het lopen en luisteren naar het lichaam. Die laatste 2 dingen zijn sowieso verstandig maar de laatste jaren een beetje naar de achtergrond verdwenen.
Dat betekende ook voorlopig nog niet met de groep mee gaan trainen. Het fijne van met anderen trainen was nu vooral gevaarlijk. Je trekt je aan ze op waardoor je net wat harder dat tempoblok kunt lopen. Geen goed idee voor iemand die competitief is ingesteld maar niet belastbaar. Dit bleek geen verkeerde inschatting omdat mijn voeten nog steeds af en toe tegen sputteren.
Nu we 3 maanden terug in Nederland zijn gaat het de goede kant op. Vorige week heb ik bijna 70 km kunnen trainen en ook het tempo gaat langzaam omhoog.
Ook al gaat het nog niet zo hard als vroeger, ik geniet wel weer ouderwets tijdens het lopen. De afgelopen weken ben ik een paar keer met Tim (Kragten) de bossen in geweest. Voorheen vond ik duurlopen in de bossen niks, want daar lag je gemiddelde snelheid lager. Nu zie ik de voordelen. Vooral als de zon schijnt.
Binnenkort maar weer eens naar de baan.
Geef een reactie