Ken je die grap van die backpackers die een historische vrede gingen vieren op een plein in Medellin? Ze gingen wel, maar de vrede ging niet door. En zo begon ons verblijf in Colombia met in het wit geklede, huilende mannen, vrouwen en kinderen. Okeee.
2 weken Spaanse les in Medellin
Na twee dagen in het altijd regenachtige Bogotá zijn we direct doorgegaan naar Medellin waar we twee weken Spaanse les hebben gevolgd. Voor Hanneke was het de eerste keer en dus pittig, voor Niek was het niet de eerste keer en dus pittig.
Medellin is een stad die zich van de gevaarlijkste stad ter wereld tot één van de meest geliefde van Zuid-Amerika heeft opgewerkt. Een perfect klimaat, veel restaurants, cafés en discotheken, een leuk hostel, leuke mensen op de taalschool van Hanneke, en gesprekken met Colombianen die ons wel wilden vertellen hoe zij de huidige politieke situatie in hun land zien, droegen er aan bij dat ook wij hier een hele fijne tijd hebben gehad. Na 2 weken was het dan ook moeilijk om te vertrekken.
Rondreizen door Colombia dus..
Na Medellin zijn we weer ouderwets de bussen ingegaan, die overigens prima zijn hier. Wel wordt de reistijd standaard +- 30% onderschat, maar daar ben je snel genoeg achter.
Eerste stop na Medellin was Salento, waar de prachtige Valle de Cocora ligt. Om er te komen moesten we in de regen achterop een plateautje van een oude Willy-jeep staan: goed vasthouden dus. In de vallei staan de grootste palmbomen ter wereld en de mist maakte de foto’s extra mysterieus (en het uitzicht non-existent).
Verder is de streek rondom Salento bekend vanwege de koffie. We hebben een koffieplantage bezocht en Hanneke heeft zelfs 2 hele slokken koffie gedronken(!).
In Parque Nacional Natural Los Nevados hebben we Nevado de Santa Isabel beklommen. Een super mooie wandeling naar de gletsjer bovenop de berg. Het was maar goed dat we een gids en een groep trage mensen bij ons hadden, want anders waren wij waarschijnlijk als twee enthousiastelingen veel te snel naar 4750 meter hoogte gewandeld. Op de terugweg voelden we ons hoofd toch wel een beetje kloppen…
Na de bergen besloten we om nog een stukje zuidelijker te reizen naar Popayán en San Agustin. En hoewel we in San Agustin één van de leukste hostels van onze trip hadden, waren deze twee plekken de lange busreizen ernaartoe misschien niet helemaal waard (12 uur + 6 uur).
Popayán is een prachtig, wit, koloniaal stadje maar verder is er niks te doen. Zaterdagavond uit eten gaan bleek niet mogelijk. De >2000 jaar oude grafstenen die in San Agustin de belangrijkste trekpleister vormen zijn leuk om te zien, maar er is verder weinig over bekend. Ook staan ze allemaal onder afdakjes waardoor de charme er wel een beetje af is.
De volgende busreis naar Desierto de la Tatacoa was zeker wél de moeite waard. Deze mini-woestijn – die officieel geen woestijn is omdat het er te veel regent – was indrukwekkend. Rood zand, enorme cactussen en een geweldige zonsondergang. Door de woestijn ligt een wandeling die je gemakkelijk zelf kunt doen, maar wij kregen het voor elkaar om te verdwalen.
De Amazone
Een echt fatsoenlijk regenwoud (hitte, hoge luchtvochtigheid, muggen) hadden we gedurende deze trip nog niet aangedaan. Dus vlogen we voor slechts €60 retour van Bogota naar het uiterste zuiden van Colombia.
Twee nachten hebben we doorgebracht in een klein dorpje met 71 houten hutten (Mocagua). We waren de enige toeristen en gingen op pad met verschillende inwoners. Geweldig om te zien hoe deze mensen in en met de natuur leven. En activiteiten zoals roze en grijze dolfijnen spotten in de Amazonerivier en ’s nachts onder een prachtige sterrenhemel kanoën in een klein riviertje op zoek naar kaaimannen (die zagen we niet maar wel een giftige slang) waren heel bijzonder.
De Colombiaanse keuken..
Wat zullen we er eens van zeggen? Het fruit is hier erg lekker en overal kun je lekkere en betaalbare sapjes krijgen. Verder zegt voedingswaarde Colombianen niet zo veel: vlees, bruine bonen, rijst, en aardappelen zijn standaard bij elke maaltijd en veel wordt gefrituurd.
We hadden bijvoorbeeld goede herinneringen aan empanada’s uit Argentinië, maar in Colombia gaan ze in de frituur in plaats van in de oven.
Maar goed, rondingen passen hier dan ook binnen het schoonheidsideaal. Ongelofelijk veel vrouwen hebben een nepvoorgevel en nepbillen. Een Colombiaan vertelde ons dat het vrij gebruikelijk is dat meisjes voor hun 15de verjaardag een borstvergroting krijgen…
Owja en verder hebben we ook nog:
- Een ticket naar huis gekocht. Het was een lastige beslissing maar 23 december komen we naar huis (ook wel leuk J).
- Een aantal keer Tejo gespeeld. De Colombiaanse ‘sport’ die een mix is van jeu de boules en darten met een vleugje buskruit om het af te maken. Bier drinken vereist.
- Een schorpioen uit de schoen van Hanneke laten verwijderen. Nee, die schoen stond niet buiten, maar in onze slaapkamer.
- Voor Colombiaanse begrippen schandalig duur gegeten in een Italiaans restaurant in het Marriott hotel in Bogotá toen we even geen zin hadden in Colombiaans eten en wel in kaas en wijn.
- Twee uur in de bergen op openbaar vervoer gewacht dat niet kwam. Later hoorden we dat ze alleen vertrekken als er bij het beginpunt al voldoende mensen zijn. Uiteindelijk heeft een stel bouwvakkers ons meegenomen.
- Narcos gekeken in Medellin.
- Gevist op piranha’s in de Amazone, maar niets gevangen.
- Geparaglided met uitzicht over Medellin. Vet!
Hier weer een lading nieuwe foto’s op FLICKR.
Voor regelmatigere updates zie: Twitter Hanneke | Twitter Niek | Instagram Hanneke | Instagram Niek.
Hasta luego,
Hanneke en Niek
Geef een reactie